მოსამართლეებო და ოჯახის წევრებო: შუადღე მშვიდობისა!

მე ვარ ჩენგ ციგუანგი „ვიტალითი ბარიდან“ და დღეს ჩემი მთავარი თემაა: არ არსებობს საუკეთესო ასაკი, არსებობს მხოლოდ საუკეთესო მენტალიტეტი. ზოგიერთ ადამიანს შეიძლება გაუჩნდეს კითხვა, რომელია ცხოვრებაში საუკეთესო ასაკი? უდარდელი ბავშვობა, ენერგიული ახალგაზრდობა თუ მშვიდი სიბერე. პირადად მე მჯერა, რომ ცხოვრებაში საუკეთესო ასაკი არ არსებობს, არსებობს მხოლოდ საუკეთესო მენტალიტეტი.

მე შორეულ სოფლის ოჯახში დავიბადე, ოჯახში ბევრი ძმა და და მყავს, ყველაზე უმცროსი მე ვარ, სახლში ხშირად უფროსი ძმები და დები „მოძალადეები“ არიან, მაგრამ სანამ უსამართლოდ მექცევიან, მშობლებთან მივდივარ საჩივარზე, მინდა მშობლებისგან მზრუნველობა და სიყვარული მივიღო, ამიტომ მუდმივად ხალისიან გარემოში ვიზრდები. ოჯახის სიღარიბის გამო, სკოლა ძალიან ადრე მივატოვე და 17 წლამდე სახლში დავრჩი. რეფორმების, გახსნილობისა და მიგრანტი მუშაობის ტალღასთან ერთად, რამდენიმე პარტნიორთან ერთად სამხრეთით, გუანდუნგში გადავედი. ამ დროს ჩემი განწყობა თანდათან შეიცვალა, რადგან სახლიდან გასვლისას ხშირად ვხვდები უბედურებას და სევდიან რაღაცეებს ​​და არ მინდა, მშობლები ნერვიულობდნენ, ყოველ ჯერზე სახლში მივდივარ მშვიდობის შესატყობინებლად, ძალიან კარგს ვეუბნები. როცა ვიზრდები, პირველი, რასაც ახლა ვურეკავ, არის ის, რომ ვუთხრა, რომ იზრუნონ თავიანთ ჯანმრთელობაზე, ისინი კი მეუბნებიან, რომ ვიმუშაო. ამ გზით, იმედი მაქვს, რომ მოხუცი კომფორტულად გაატარებს სიბერეს, მოხუცი იმედოვნებს, რომ შეძლებს მშვიდად იმუშაოს, ერთმანეთისთვის სირთულეები გულებში შეინახოს, ჩუმად გაუძლოს მარტომ, არ მისცეს ერთმანეთს წუხილის უფლება.

არსებობს ერთგვარი სითბო, რომელსაც ადამიანები არასდროს ივიწყებენ, კერძოდ, სულის ურთიერთდამოკიდებულება. ბავშვების განათლებისთვის, მე ვიყიდე სახლი ოლქში, მინდა, რომ ჩემი მშობლები ოლქში გადმოვიდნენ საცხოვრებლად, მაგრამ ისინი არ ამბობენ, რომ კარგია სოფლად ცხოვრება, არა მხოლოდ ფართო ხედვის არე, სუფთა ჰაერი, არამედ ბოსტნეულის დარგვა, ქათმების გამოკვება, სტუმრობა და საუბარი, ვფიქრობ, რომ ეს კარგია იმ ოლქში, ვინც არ იცის, უმჯობესია სოფლად მშვიდად ყოფნა. ამიტომ, ყოველწლიურად მხოლოდ რამდენიმე დღის დასასვენებლად შემიძლია მათთან დაბრუნება. მახსოვს, როგორც კი გაზაფხულის ფესტივალი დასრულდა, რამდენიმე დღით სახლში დავრჩი, არდადეგების დასრულების გამო, რათა სამსახურში წავსულიყავი (როდესაც ცა მსუბუქად წვიმდა, დედაჩემმა შემომხედა, როგორ მივდიოდი ოლქის ცენტრში ბარგის მოსამზადებლად, წაბორძიკდა და სოფელში გამიშვა, როცა შორს წავედი უკან მოსახედად, ის ისევ სოფლის კარიბჭესთან იდგა და მიყურებდა, გავჩერდი და ძლიერად დავუქნიე ხელი, ხმამაღლა ვუთხარი: „დედა! დაბრუნდი! როცა თავისუფალი ვიქნები, ისევ მოვალ შენთან“. არ ვიცი, გაიგო თუ არა, მაგრამ დარწმუნებული ვარ, იგრძნო, რასაც ვამბობდი. გული ძალიან სუფთა მაქვს, ამ ტალღაზე, მეშინია/კიდევ ერთი წელი შევხვდე, ამ დროს გული ძალიან მძიმეა, მაშინაც კი, თუ ყველანაირი გული არსებობს, მაგრამ იმისთვის, რომ ვიცხოვრო, ან მტკიცედ შემოვბრუნდე და წინ წავიდე.

ცხოვრების გზაზე ბევრ უსიამოვნო რამესა და გამოცდილებას წავაწყდებით, რაც შეიძლება უმნიშვნელო წვრილმანებიც იყოს. ამ დროს უნდა დავმშვიდდეთ და ამაზე ვიფიქროთ. პრობლემებმა შეიძლება მხოლოდ ცუდი განწყობა მოგვიტანოს, მაგრამ ცუდი განწყობა პრობლემას ვერ გადაჭრის. თუ ჯერ დამარცხებას არ ვაღიარებთ, სინამდვილეში/ჩვენი ცხოვრება ასეთია, დაბრკოლებებში, გულის გამოცდილებაში ჩაფლული.

ბოლო დროს ვკითხულობ ინამორი კაზუოს „სიცოცხლის კანონს“ და ღრმად ვგრძნობ მას. ადრე მთელი ცხოვრება ისეთი დაკავებული ვიყავი, სამსახურისთვის ისეთი დაღლილი. ყველა გაჭირვება გადავიტანე, მაგრამ ცხოვრებამ სასურველ შედეგს ვერ მიაღწია. ყოველდღე დაკავებული ვარ, მაგრამ არ ვიცი, რას ნიშნავს „სად დაკავება“? გვიანობამდე ვმუშაობ, სამუშაოს შედეგი მინიმალურია და ზოგჯერ არაფერი კეთდება, მაგრამ სხეული ძალიან დაღლილი ხდება. მახსოვს, ბატონმა ინამორიმ თქვა: „სიმწარის არსი არის გარკვეული მიზნის მისაღწევად დიდი ხნის განმავლობაში ფოკუსირების უნარი, ეს არის თვითკონტროლის, შეუპოვრობის და ღრმად აზროვნების უნარის არსი, როდესაც ამას აუტანელს გრძნობ, მაგრამ ასევე შრომისმოყვარეობა, წინსვლისკენ სწრაფვა, ეს შეცვლის შენს ცხოვრებას“. თანდათან მესმის, რომ ტანჯვა გულის გასაძლიერებლად, სულის გასაუმჯობესებლად არის საჭირო, რაც უნდა გავაკეთოთ არის ბუნების განსავითარებლად, ადამიანების გასაცნობად გულის გასავითარებლად.